Kule ord (86): trekkekasse

Trekkekassen får ein liten kvilepause under basaren.
(foto: Arve KjellUthaug)

Dagleg brukar vi ting utan å vita kva dei heiter. Denne tanken slo meg for ikkje lenge sidan då eg stod og rista på ein flat liten trekasse med små kuler inni. Det var på basar. Og kulene eg rista fram, var vinnarnummera.

Då eg var gutunge, var eg på basarar på Kyrkjekrinsen bedehus. Slik eg hugsar det, var salen full av folk. Stemninga var høg, ungane oppspilte og forventningane store. På basarkvelden kom det nok litt i bakleksa dette fortærande bibelordet om ikkje å gjera Guds hus om til ei røvarhola; her var det jo så triveleg. Det var fleire omgangar med åresal. Slaget var altså ikkje tapt om du ikkje vann noko i første runden. På barndomens bedehusbasarar var årane smale papirremser. Remsene hadde ulike fargar, og det sto fleire nummer på kvar remse. Etter at trekninga var ferdig, gjekk årane i bosset. Det endra seg sjølvsagt då det vart kjøpt inn solide treårar til basarane. Heretter var det gjenbruk.

På basarane var det to ting som fanga alle auge. Det eine var dei årane du sat med sjølv. Rett framfor deg kunne det liggja eit vinnarnummer. Det andre var mannen som stod og rista på den vesle trekassen heilt framme med talarstolen. Talkulene han fekk fram, avgjorde om det endeleg var du som var den heldige.

Men kva heiter denne kassen? Etter å ha rådført meg med kunnskapsrike folk, veit eg no at det var ein trekkekasse eg sto og rista på under den vesle basaren for nokre veker sidan. Eskanor sel slike trekkekassar, og Eddie Bjerkeskaug i firmaet opplyser at kassane er norskproduserte. Dei har hatt produktet i fleire år og selt kanskje 40-50 stykke. Dei seinare åra har ikkje etterspørselen vore stor, og Bjerkeskaug trur firmaet gjerne sel to, tre årleg. Han kjenner òg til eit anna norsk firma som sel slike trekkekassar.