Ein gong var dei gamle, så vart dei eldre. No er dei kanskje berre vaksne? (Måleri av Jaroslav Špillar, henta frå Wikimedia Commons) |
Når folk snakkar om "vaksne", tenkjer eg på menneske frå rundt tjue år og oppover. Slik brukte ikkje radio-journalistane ordet i denne reportasjen. Her var "vaksne" ei formildande omskriving - ein eufemisme - for det vi vanlegvis kallar "eldre". Kanskje burde eg skjøna teikninga tidlegare i innslaget sidan det var ein pensjonist som vart intervjua? Men eg veit ikkje heilt. Å bruka "vaksen" som synonym for "eldre" eller "gammal", er upresist. Uttrykket "godt vaksen" kunne fungert, men berre "vaksen" vert forvirrande unøyaktig.
Og treng vi verkeleg omskriva "gammal" med andre ord? Sjølv "eldre" blir litt fjollete av og til, synest eg, for ikkje å snakka om denne nyare bruken av "vaksen". Gammal er eit ærleg og flott ord, ingen ting å skamma seg over. At ein kan diskutera når folk skal reknast som gamle i vår tid, er ei anna sak. Det går ingen nøyaktige grenser her. Vi lever dessutan lenger enn før, og mange er spreke langt ut i alderdommen. Det kjennest ofte ikkje naturleg å kalla ein person rundt seksti for gammal. Folk i syttiåra ville eg derimot ikkje stussa med å kalla gamle.
Kanskje skal vi kalla folk gamle når dei ikkje lenger kan kallast middelaldrande, og samstundes er blitt kloke nok til å innsjå at dei sjølv er gamle?
Alternativet måtte vera å slå lag med gå-på-sokkeleisten-språkpolitiet. I så fall kan ein like godt ta det heilt ut. La den svenske nasjonalsongen klinga lydt som "Du vuxna, du fria", eller stemma i vår eigen "Dei vaksne fjell i syningom", eller syngja med Bjørn Eidsvåg: "Du og eg har ein vaksen drøm".
Slik ein halvvaksen bloggar ser det, er den beste løysinga å bruka ordet "gammal" utan blygsel.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar