Landsviklia er ein vårkveld verd

Det gamle eiketreet er portalen mellom Liavatnet
og Midtvatnet (foto: Arve Kjell Uthaug)

Det er mange fine turområde på Holsnøy i Nordhordland. Landsviklia ved foten av Eldsfjellet er eit slikt. Frå bilvegen utover mot Skjelanger er det berre å slå rett inn på stigen. Den første biten kan vera litt myrete, men det går stort sett bra. Så kjem ein til eit område med gledelege, små overraskingar. Vårfersk ramslauk med ein ettersmak som følgjer deg eit langt stykke vidare på turen. Ei kvassbratt skråning med tue på tue med gule kusymrer. Snart er dei avblomstra, så raska på.

Her går stigen litt oppover, og det er ganske bratt ned til Liavatnet på høgre sida. Her er det urskog med blanding av ulike treslag. Greiner og heile tre får lov til å ramla ned og i fred gå tilbake til jorda. Kanskje er hatlkratta (hassel) dei mest fascinerande. Som ei overfylt pilekorg med tynne og tjukke piler om einannan står dei gamle hatlane der med sine mange stammar. Ingen andre tre på desse kantar veks slik. På denne delen av turen kan ein gjerne treffa på eit ekorn eller sjå ein svart ramn som siglar over trea. Sjølve stigen buktar seg tørr og tydeleg framover. Er ein så heldig å gå her tidleg på kvelden ein soldag på steget inn i mai månad, siv strålane inn mellom det lysegrøne vårlauvet og skaper ei vakker veksling mellom lys og skugge langs skogsstigen.

Det er ikkje så mange minuttane før stigen fører ein ned til botnen av Liavatnet. Oppmuringa her minner om at dette vassdraget har vore brukt til  kverner. Bortanfor Liavatnet ligg Midtvatnet og Havrevatnet.  Her er det plass til å rasta, nyta synet utover Liavatnet med sin vesle holme og sjå opp på Eldsfjellet bakom. Eldsfjellet er med sine 324 m.o.h. høgaste toppen i Meland kommune. Den som vil overnatta, og som ikkje er for kravstor, kan finna ein teltplass langs denne delen av vatnet. Men småskrale ryggar bør ha med seg skikkeleg liggjeunderlag.

Stigen går vidare til Midtvatnet. Den som vil ha ein kort kveldstur, kan nøya seg med å gå til Liavatnet og attende til vegen. Men ikkje utan å gå eit lite stykke til på stigen mot neste vatn. Innimellom tett granplanting står det ei mektig eik og lutar inn mot stigen, og ei daud sidegrein dannar ein mystisk portal over sjølve skogfaret. Eikestammen har ein omkrins på nesten tre meter, og ei slik livvidde fortel at treet må ha stått i ro her nokre år.

Har ein sett denne eika, kan ein snu og gå tilbake.