Church of England i hardt ver

Det er lite nytt at det er stor spennvidde, strid og teologisk diskusjon i den anglikanske kyrkja. Eitt av spørsmåla som har skapt størst splid dei siste tiåra, er spørsmålet om kvinnelege prestart (som det no er mange av) og i neste omgang spørsmålet om kvinnelege biskopar. Med den rolla biskopane har i anglikansk tradisjon, skaper det endå større konfliktar når spørsmålet blir løfta frå preste- til bispenivå.

Ikkje berre landsens idyll i Church of England (foto:
 Nigel Mykura, frå Wikimedia commons)

Mange er skuffa etter at fleirtalet på generalsynoden i Church of England  var litt for knapt til at det blir opna for kvinnelege biskopar i denne omgangen. Kanskje er det berre eit spørsmål om tid før endringa kjem likevel. Mange protestantiske kyrkjer har gjort det same. Sjølv trur eg ikkje det vil vera riktig – slik eg ser det, bryt det med felleskristen lære og praksis å innføra ordninga med kvinner som prestar og biskopar. Det er òg interessant å sjå korleis britiske politikarar, ikkje ulikt mange norske kollegar, viser interesse for å tvinga statskyrkja i slike spørsmål. Det er kanskje ikkje så klokt i ein britisk samanheng. Eg vil tru mange i det fleirtalet som ønskjer å opna bispeembetet for kvinner, må kjenna eit sterkt ubehag om endringa skjer gjennom ei politisk overstyring. Det vil skapa eit inntrykk av ei slags «halvkyrkje» som politikarane kan skalta og valta med på ein annan måte enn andre trussamfunn. At statsminister David Cameron ser ut til å visa interesse for slike tankar, er likevel urovekkande. Ein konservativ britisk statsminister bør kjenna grensene for statleg styring av trussamfunn, og eg tvilar eigentleg på at den britiske regjeringa verkeleg vil ty til inngrep eller direkte press når dei får tenkt seg om.

Det vekkjer også ein viss ettertanke å sjå kommentarar om at den anglikanske kyrkja etter nederlaget i generalsynoden har mista truverde i samfunnet, at ho har tapt moralsk autoritet, osb. Kyrkja har dessverre tapt både truverde, autoritet og menneske i mange tiår, og dette har heller ikkje stoppa opp etter at kyrkja opna for kvinnelege prestar. Det er i det heile vanskeleg å sjå at det eine eller andre vedtaket i synoden vil vera avgjerande for verken truverde eller tiltrekningskraft. Church of England har hatt og har utruleg mykje spennande og flott å by på. Men det større biletet har vore det same over fleire tiår og kan ikkje ignorerast: minkande oppslutning, krympande forsamlingar og kyrkjer som blir omgjorde til andre føremål.