Det finst mange historiske spel rundtom i Norge. Likevel må det mykje til for å matcha kulissane på den vesle øya Kinn utanfor Måløy. Publikum sit i skråninga inn mot eit stupbratt berg, og framfor oss spelar dramaet seg ut på ei lita flate med den gamle mellomalderkyrkja like bakom, og attanfor den igjen ligg holmane og havet.
Helga 16.-17. juni var det nok ein gong Kinnaspel. Den fantastiske plasseringa blir brukt godt, og stykket i seg sjølv er engasjerande. Begge dei to store religiøse tidsskilja i Norge - kristninga og reformasjonen - er med i stykket. Og vi som sit i skråninga og ser på, er kanskje del av den tredje store religiøse endringa i norsk historie, avkristninga.
Men på scena spelar dei ut sine roller med stor iver. Prestedottera Borni er den glødande unge kvinna som vil ofra alt for trua. Faren, den siste katolske presten, slitest mellom forventningane frå dottera, krava frå kvinna han (ikkje heilt etter boka) har fått Borni med, kongens pålegg om å ta ved lutherdommen eller missa prestegjerninga, ønsket om å finna ei smidig løysing og skjerma folket han tener, og si eiga overtyding om kva tru som er den rette. Ingen dregst meir i ulike retningar enn presten. Prestefrilla har det enklare. Ho veit kva ho vil, ho vil det som er i pakt med tida, og dermed er ho kanskje også sterkare enn presten. Futen, spela av Bjarte Hjelmeland som talar dansk som om han aldri skulle ha vore nordom Skagerrak, er kongens mann. Ingen andre omsyn får kryssa kongens vilje. Tarve er futens hjelpesmann. Fattigguten som vel makta og gullet, som vonar å få den store kjærleiken attpå, men som misser begge delar. Her er ytre spenningar og indre spalting nok. Og under det heile ligg det ei sterk samkjensle mellom folket og kyrkja. Slik sett er dette eit spel som andar av kjærleik til folkekyrkja, samtidig som det viser fram den grelle maktmisbruken som som pregar statens kyrkje.
Vel spelt.
 |
| Oda Alisøy spelar både den heilage Sunniva og prestedottera Borni under Kinnespelet 2012 (Foto: Arve Kjell Uthaug) |
Helga 16.-17. juni var det nok ein gong Kinnaspel. Den fantastiske plasseringa blir brukt godt, og stykket i seg sjølv er engasjerande. Begge dei to store religiøse tidsskilja i Norge - kristninga og reformasjonen - er med i stykket. Og vi som sit i skråninga og ser på, er kanskje del av den tredje store religiøse endringa i norsk historie, avkristninga.
Men på scena spelar dei ut sine roller med stor iver. Prestedottera Borni er den glødande unge kvinna som vil ofra alt for trua. Faren, den siste katolske presten, slitest mellom forventningane frå dottera, krava frå kvinna han (ikkje heilt etter boka) har fått Borni med, kongens pålegg om å ta ved lutherdommen eller missa prestegjerninga, ønsket om å finna ei smidig løysing og skjerma folket han tener, og si eiga overtyding om kva tru som er den rette. Ingen dregst meir i ulike retningar enn presten. Prestefrilla har det enklare. Ho veit kva ho vil, ho vil det som er i pakt med tida, og dermed er ho kanskje også sterkare enn presten. Futen, spela av Bjarte Hjelmeland som talar dansk som om han aldri skulle ha vore nordom Skagerrak, er kongens mann. Ingen andre omsyn får kryssa kongens vilje. Tarve er futens hjelpesmann. Fattigguten som vel makta og gullet, som vonar å få den store kjærleiken attpå, men som misser begge delar. Her er ytre spenningar og indre spalting nok. Og under det heile ligg det ei sterk samkjensle mellom folket og kyrkja. Slik sett er dette eit spel som andar av kjærleik til folkekyrkja, samtidig som det viser fram den grelle maktmisbruken som som pregar statens kyrkje.
Vel spelt.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar